Tablice Przymierza i Lud Boży

Dawno temu, na pustyni Synaj, lud Izraela obozował u podnóża góry, którą okrywała tajemnicza mgła i grzmiące chmury. To było miejsce, gdzie Bóg przemówił do Mojżesza, wybierając go na swojego pośrednika. Mojżesz, wielki przywódca Izraela, wstąpił na górę, by otrzymać od Boga coś niezwykle ważnego – Dziesięć Przykazań, prawa, które miały kierować życiem ludzi.
Ale, gdy Mojżesz długo nie wracał, ludzie zaczęli tracić cierpliwość…

Ludzie czekali dzień za dniem, patrząc na szczyt góry Synaj. Chmury wciąż okrywały wierzchołek, a głos Boga przypominał odległe grzmoty. Początkowo wszyscy modlili się i wspominali cuda, jakie Bóg dla nich uczynił – jak rozdzielił Morze Czerwone i ocalił ich z Egiptu.
Ale czas mijał, a Mojżesza wciąż nie było. Ludzie zaczęli szeptać między sobą:
– Czy Mojżesz jeszcze żyje? Może zostawił nas tutaj na zawsze?
Niektórzy zaczęli tracić wiarę i myśleć o powrocie do starych zwyczajów, jakie znali w Egipcie.

– Nie możemy tak dłużej czekać! – powiedzieli do Aarona, brata Mojżesza. – Zrób nam boga, którego będziemy mogli zobaczyć, bo Mojżesz, który nas prowadził, zniknął.
Aaron, zamiast sprzeciwić się ludziom, uległ ich prośbom. Zebrał złote ozdoby – kolczyki, pierścienie i bransolety – i stopił je. Z tego złota uformował posąg cielca.
Kiedy posąg był gotowy, ludzie zaczęli tańczyć i składać ofiary, krzycząc:
– Oto nasz bóg, który wyprowadził nas z Egiptu!
Zapomnieli o tym, co Bóg uczynił dla nich wcześniej, i zaczęli czcić coś, co sami stworzyli.

Tymczasem na szczycie góry Synaj Bóg przekazywał Mojżeszowi swoje prawa. Na dwóch kamiennych tablicach własną ręką wyrył Dziesięć Przykazań, które miały nauczyć ludzi, jak żyć w zgodzie z Bogiem i innymi:
1. Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną.
2. Nie będziesz czynił sobie podobizny rzeźbionej ani oddawał jej pokłonu.
3. Nie będziesz brał imienia Pana Boga swego nadaremnie.
4. Pamiętaj, abyś dzień święty święcił.
5. Czcij ojca swego i matkę swoją.
6. Nie zabijaj.
7. Nie cudzołóż.
8. Nie kradnij.
9. Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.
10. Nie pożądaj żadnej rzeczy, która należy do bliźniego.
Gdy Bóg skończył, powiedział do Mojżesza:
– Zejdź na dół, bo twój lud zgrzeszył. Odwrócili się ode Mnie i czczą posąg złotego cielca.

Mojżesz wziął tablice i zszedł z góry. Gdy zbliżył się do obozu, zobaczył ludzi tańczących wokół złotego cielca. Jego serce wypełnił gniew.
– Jak mogliście tak szybko zapomnieć o Bogu, który was ocalił? – zawołał.
Mojżesz w swoim gniewie rzucił kamienne tablice na ziemię, rozbijając je na kawałki. Posąg złotego cielca kazał spalić, a jego proch rozsypał na wodzie, którą ludzie musieli wypić, by przypomnieć sobie swoją niewierność.

Mimo grzechu ludu, Mojżesz wstawił się za nimi przed Bogiem.
– Panie, okaż miłosierdzie swojemu ludowi. Nie niszcz ich za ich nieposłuszeństwo – prosił.
Bóg, choć był rozgniewany, okazał miłosierdzie. Polecił Mojżeszowi wyciosać nowe tablice, na których ponownie wyrył Dziesięć Przykazań.
Mojżesz powrócił z góry, niosąc nowe tablice, a jego twarz jaśniała, ponieważ rozmawiał z Bogiem.

Historia Mojżesza i tablic przymierza uczy nas, jak ważne jest zaufanie do Boga i cierpliwość. Lud Izraela stracił wiarę, bo nie potrafił czekać i zaufać, że Bóg ma dla nich plan.
Pokazuje też, że wszyscy możemy popełniać błędy, ale Bóg zawsze daje nam szansę na naprawienie ich, jeśli okażemy skruchę. Dziesięć Przykazań to nie tylko prawo, ale i wskazówki, jak żyć dobrze – z szacunkiem wobec Boga i ludzi wokół nas.