Rozstąpienie Morza Czerwonego i Droga przez Pustynię

Gdy Izraelici wyruszyli z Egiptu, ich serca wypełniała radość i nadzieja. Byli wolni! Ale ich podróż ku ziemi obiecanej dopiero się zaczynała. Wędrowali przez pustynię, prowadzeni przez Mojżesza i przez samego Boga, który ukazywał się jako słup obłoku w dzień i słup ognia w nocy, wskazując drogę.

Tymczasem faraon, który wcześniej pozwolił Izraelitom odejść, zmienił zdanie.
– Co ja zrobiłem? – powiedział do swoich doradców. – Straciłem tylu niewolników! Kto teraz będzie pracował dla nas?
W gniewie rozkazał swojej armii ruszyć za Izraelitami. Wozy bojowe, konie i żołnierze rozpoczęli pościg. Izraelici obozowali nad brzegiem Morza Czerwonego, gdy zauważyli nadciągające wojska.
Przerażeni zwrócili się do Mojżesza:
– Dlaczego nas wyprowadziłeś z Egiptu? Czy po to, byśmy tu umarli? Lepiej by nam było służyć faraonowi niż zginąć na pustyni!
Mojżesz jednak zachował spokój.
– Nie bójcie się – powiedział. – Zobaczycie, jak Pan Bóg was wybawi.

Bóg przemówił do Mojżesza:
– Podnieś swoją laskę nad morze i rozdziel wody, aby mój lud mógł przejść suchą stopą.
Mojżesz wyciągnął rękę z laską nad morze. Nagle wiatr od Boga zaczął wiać z ogromną siłą. Wody Morza Czerwonego rozdzieliły się, tworząc dwa wysokie mury, a między nimi suchą ścieżkę.
Izraelici ruszyli naprzód, przechodząc przez dno morza. Mury wody wznosiły się po obu stronach, a słup obłoku chronił ich przed zbliżającą się armią Egiptu.

Kiedy ostatni Izraelici przeszli na drugą stronę, egipska armia wjechała na suchą ścieżkę między wodami. Ale Bóg spowodował, że koła ich wozów zaczęły odpadać, a wozy grzęzły w błocie.
– Uciekajmy! Pan walczy za Izraelitów przeciwko nam! – krzyczeli Egipcjanie.
Gdy Mojżesz ponownie wyciągnął rękę nad morze, wody wróciły na swoje miejsce, zalewając całą armię faraona. Ani jeden Egipcjanin nie ocalał.
Izraelici, widząc to cudowne wybawienie, wznieśli okrzyki radości i zaśpiewali pieśń dziękczynną:
– Pan jest mocą i pieśnią moją! On nas ocalił!

Teraz, bezpieczni po drugiej stronie, Izraelici kontynuowali swoją wędrówkę przez pustynię. Jednak droga nie była łatwa.
Głód i Pragnienie
Wkrótce zaczęli narzekać:
– Nie mamy nic do jedzenia ani picia. Czyżbyśmy mieli tu umrzeć?
Bóg jednak zatroszczył się o nich. Zesłał mannę – białą, słodką substancję, która spadała rano jak rosa, i przepiórki, które mogli jeść na mięso. Kiedy brakowało wody, Mojżesz, zgodnie z poleceniem Boga, uderzył swoją laską w skałę, a z niej popłynęła czysta woda.
Prawo na Górze Synaj
Po długiej wędrówce dotarli do góry Synaj, gdzie Bóg przekazał Mojżeszowi Dziesięć Przykazań. Były to prawa, które miały kierować życiem ludu Izraela.
Bunt i Cierpliwość Boga
Mimo cudów, które widzieli, Izraelici wielokrotnie tracili cierpliwość i wiarę. Narzekali, tęsknili za Egiptem, a nawet stworzyli złotego cielca, by go czcić. Ale Bóg, choć wielokrotnie karcił ich za nieposłuszeństwo, zawsze okazywał miłosierdzie.

Historia rozstąpienia Morza Czerwonego i wędrówki przez pustynię przypomina nam, że Bóg zawsze opiekuje się swoim ludem, nawet w najtrudniejszych chwilach. Uczy nas ufać, że nawet gdy droga wydaje się niemożliwa, z Bożą pomocą zawsze znajdzie się wyjście.
Izraelici wielokrotnie wątpili, ale Bóg nigdy ich nie opuścił, pokazując, że cierpliwość, wiara i wdzięczność prowadzą do prawdziwej wolności.