Noe i Arka: Opowieść o deszczu, który zmienił świat

W odległych czasach, gdy świat był jeszcze młody, a pamięć o Raju nie całkiem zaginęła, ludzie rozmnażali się i budowali osady, miasta, rodziny.
Ale niestety – ich serca oddaliły się od Boga.
Zamiast dobra, wybierali zło.
Zamiast miłości – przemoc.
Zamiast wdzięczności – pychę.
Ziemia była pełna krzyku, walki, niesprawiedliwości. Ludzie oszukiwali, krzywdzili słabszych, zapomnieli, kto dał im życie.
Bóg spojrzał z nieba i… zasmucił się.
Nie z gniewu, ale z bólu.
Jak ojciec, który widzi, że jego dzieci się ranią nawzajem.
„Widział Pan, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi… I ubolewał, że stworzył człowieka.” (Rdz 6,5)
Ale pośród tej ciemności, jeden człowiek pozostał wierny.

Noe był inny. Choć mieszkał pośród złych ludzi, nie pozwolił złu wejść do swojego serca.
Kochał Boga, ufał Mu, żył uczciwie.
Miał żonę, trzech synów – Sema, Chama i Jafeta – i trzy synowe. W sumie osiem osób, które tworzyły rodzinę pełną szacunku, pracy i modlitwy.
Bóg przemówił do Noego.
– Noe, koniec wszelkiego życia jest bliski. Ziemia jest pełna przemocy. Zniszczę wszystko, co żyje. Ale ty – ty znalazłeś łaskę w Moich oczach. Zbuduj wielką arkę.
Noe nie zapytał: „Dlaczego ja?”
Nie śmiał się, choć nie widział ani jednej chmurki.
Uwierzył. I zabrał się do pracy.

Bóg dał Noemu dokładne instrukcje:
Długość: 300 łokci (~135 metrów),
Szerokość: 50 łokci (~22 metry),
Wysokość: 30 łokci (~13 metrów),
Trzy poziomy,
Jedno okno,
Jedne drzwi z boku,
Całość pokryta smołą, by nie przeciekała.
To nie była łódka. To był pływający dom, ogromny jak współczesny statek towarowy.
Ludzie z pobliskich osad przychodzili, patrzyli i… śmiali się.
– Deszcz? A co to takiego?
– Noe, zwariowałeś! Budujesz łódź na suchej ziemi!
Ale Noe nie zrażał się. Codziennie wstawał i budował.
Rąbał drzewa, obrabiał drewno, spinał belki.
Trwało to dziesiątki lat.
Czekał. Budował. I wierzył.

Gdy Arka była gotowa, Bóg rzekł:
– Noe, wejdź do Arki, ty i cała twoja rodzina. Z każdego zwierzęcia weź po parze – samca i samicę. A ze zwierząt czystych – po siedem par.
I nagle – jakby z każdego zakątka świata – zwierzęta zaczęły się zbliżać.
Lwy i jaguary, słonie i wilki, wróble i orły, żaby i węże.
Nie walczyły. Nie uciekały. Szły spokojnie, jakby wiedziały, że to ich ratunek.
Noe z rodziną prowadził je do środka: na pierwsze piętro – bydło, na drugie – dzikie zwierzęta, na trzecie – ptaki.
A kiedy ostatnie zwierzę weszło…
Bóg zamknął drzwi Arki.

I wtedy spadła pierwsza kropla.
Niebo się zasnuło. Pioruny zagrzmiały.
Deszcz, jakiego świat nie znał, lunął z nieba.
A ziemia – też płakała. Źródła wód wytrysły z głębin, zalewając wszystko.
Padało czterdzieści dni i czterdzieści nocy.
Rzeki wyszły z brzegów. Góry zniknęły pod wodą.
Domy, drzewa, świątynie – wszystko zmyte. Zniknęły miasta. Zniknęli ludzie, którzy zapomnieli o Bogu.
Tylko Arka unosiła się bezpiecznie na powierzchni.
Tam, wewnątrz – Noe i jego rodzina, i każde stworzenie, które ocalił.

Po 40 dniach deszcz ustał.
Ale ziemia była jednym wielkim morzem. Arka dryfowała jeszcze przez 150 dni.
Noe patrzył w niebo, czekał, modlił się.
W końcu Bóg posłał wiatr, który zaczął osuszać ziemię.
Arka osiadła na górze Ararat. Ale to jeszcze nie był koniec.
Noe czekał. Wypuścił kruka – kruk nie wrócił.
Potem gołębicę – ale nie znalazła miejsca do lądowania i wróciła.
Siedem dni później – kolejna próba. Tym razem gołębica wróciła z gałązką oliwną!
Znak, że życie wraca.
Jeszcze siedem dni. Gołębica nie wróciła.
Ziemia była gotowa.

Bóg rzekł:
– Noe, wyjdź z Arki. Ty, twoja rodzina i wszystkie zwierzęta. Rozradzajcie się i napełnijcie ziemię.
Noe ukląkł i złożył Bogu ofiarę dziękczynną.
A Bóg dał mu obietnicę:
– Już nigdy nie zniszczę ziemi potopem. Nawet jeśli człowiek znowu zgrzeszy, ziemia będzie trwała – lato i zima, dzień i noc, żniwo i siew.
Na znak tej obietnicy pojawiła się tęcza.
Nie była tylko zjawiskiem pogodowym.
Była jak łuk zdjęty z nieba – symbol, że Bóg zawiesza swój gniew i wybiera miłosierdzie.

Historia Noego to nie tylko opowieść o deszczu. To opowieść o:
– wierze, która trwa mimo drwin,
– posłuszeństwie, które zbawia,
– i nadziei, która nigdy nie gaśnie.
W życiu każdego człowieka przychodzi „potop” – trudności, kryzysy, niepewność.
Ale jeśli trzymamy się Boga, jeśli budujemy swoją „arkę” z modlitwy, dobra i uczciwości – ocalenie przyjdzie.
A gdy po burzy pojawi się tęcza – będziemy wiedzieć, że Bóg nigdy nas nie opuścił.