Kain i Abel – Historia o dwóch braciach

Dawno, dawno temu, gdy świat był jeszcze młody, żyło dwóch braci – Kain i Abel. Byli synami Adama i Ewy, pierwszych ludzi stworzonych przez Boga. Kain był starszym z braci, mocnym i upartym mężczyzną, który uprawiał ziemię. Kochał pracę na polach, siał ziarna i zbierał plony. Jego młodszy brat, Abel, był pasterzem. Opiekował się owcami, prowadził je na zielone pastwiska i pilnował, by były bezpieczne.
Choć różnili się od siebie, obaj byli ważni w oczach swoich rodziców i Boga.

Pewnego dnia obaj bracia postanowili złożyć Bogu ofiarę jako znak wdzięczności za wszystko, co otrzymali. Kain zebrał owoce swojej pracy – dojrzałe zboże, warzywa i owoce. Ułożył je starannie na ołtarzu, który sam zbudował.
Abel również przyniósł ofiarę – najpiękniejsze jagnię z całego swojego stada. Było to zdrowe, młode zwierzę, które Abel wybrał z największą starannością.
Obaj bracia zapalili ogień na swoich ołtarzach i unieśli oczy ku niebu, czekając na znak od Boga.
Bóg spojrzał na ich ofiary. Ofiara Abla spodobała się Panu, ponieważ Abel złożył ją z miłością i czystym sercem. Bóg zobaczył, że Abel oddał Mu to, co miał najlepszego.
Ale ofiara Kaina nie została przyjęta. Nie dlatego, że była zła, ale dlatego, że Kain złożył ją z niechęcią i bez prawdziwej wdzięczności w sercu.

Kiedy Kain zobaczył, że Bóg przyjął ofiarę Abla, a jego nie, poczuł wielki smutek i złość. Zaczął się porównywać do swojego brata i w jego sercu zakiełkowała zazdrość.
Bóg przemówił do Kaina:
– Dlaczego jesteś zagniewany? Dlaczego masz smutną twarz? Jeśli będziesz postępował dobrze, zostaniesz nagrodzony. Ale jeśli będziesz działał źle, grzech czai się u drzwi i pragnie cię opanować. Ty jednak możesz nad nim zapanować.
Kain jednak nie posłuchał ostrzeżeń Boga. Jego serce coraz bardziej wypełniała zazdrość i gniew.

Pewnego dnia Kain podszedł do Abla i powiedział:
– Chodź, pójdziemy razem na pole.
Abel, ufny i nieświadomy złych zamiarów brata, zgodził się. Wyszli daleko poza ich dom, aż dotarli do miejsca, gdzie nikt ich nie widział.
Tam, na pustkowiu, Kain zaatakował Abla. Gniew, który tak długo w sobie nosił, wybuchł jak burza. Kain podniósł rękę na swojego brata i odebrał mu życie.

Po wszystkim Kain wrócił do domu, jakby nic się nie stało. Ale Bóg widział wszystko. Zawołał Kaina:
– Gdzie jest twój brat Abel?
Kain spuścił głowę i odpowiedział z pogardą:
– Nie wiem. Czyż jestem stróżem mojego brata?
Bóg spojrzał na Kaina i powiedział:
– Coś uczynił? Krew twojego brata woła do Mnie z ziemi! Teraz będziesz przeklęty. Ziemia, którą uprawiałeś, już nigdy nie wyda ci plonów, bo wchłonęła krew twojego brata. Staniesz się tułaczem i wygnańcem na ziemi.
Kain przestraszył się tych słów.
– Kara jest zbyt wielka! – zawołał. – Jeśli ktoś mnie znajdzie, zabije mnie!
Ale Bóg odpowiedział:
– Nie pozwolę na to. Ktokolwiek podniesie na ciebie rękę, poniesie siedmiokrotną karę.
I Bóg naznaczył Kaina specjalnym znakiem, aby nikt nie mógł go skrzywdzić.

Od tego dnia Kain musiał opuścić swoją rodzinę i wędrować po ziemi. Zbudował miasto i żył z dala od innych ludzi, ale nigdy nie zaznał prawdziwego pokoju w sercu.

Historia Kaina i Abla uczy nas, jak niebezpieczne mogą być zazdrość i gniew, jeśli pozwolimy im przejąć nad nami kontrolę. Pokazuje, że każda decyzja, którą podejmujemy, ma swoje konsekwencje.
Ale jednocześnie ta opowieść mówi o Bożym miłosierdziu. Nawet gdy Kain popełnił straszny czyn, Bóg go nie odrzucił całkowicie. Dał mu szansę, aby zrozumiał swoje błędy i próbował zacząć nowe życie.
Z tej historii możemy wynieść ważną lekcję: zawsze warto szukać przebaczenia i pokoju w sercu, zanim gniew i zazdrość przejmą nad nami władzę.